تعدادی از لباس‌های سنتی و لباس عربی زنانه در اصل از فرهنگ‌های باستانی منطقه، به‌ویژه از ایران (ایران) و خاور دورتر در هند، مغولستان و روسیه آسیایی گرفته شده‌اند.
کافتان یکی از این نمونه هاست. این یک لباس باز و کت مانند است که در ایران باستان به آن آب نبات یا کندیس می گفتند. این سبک همچنین به طور گسترده در آب و هوای سرد مغولستان و چین پوشیده می شد، این سبک به سمت غرب گسترش یافت تا در نهایت تبدیل به یک دلمان شیک اواخر امپراتوری عثمانی شود.
گسترش لباس های خاص خاورمیانه تا حد زیادی به دلیل گسترش اقوام و فرهنگ های عرب بود. مردم صحرای عربستان تا قرن ششم پس از میلاد زندگی پایدار و روستایی در مناطق مرزی یمن، سوریه و عراق داشتند. در منطقه داخلی عمدتاً عشایر بادیه نشین بودند که برای امرار معاش گله های شتر را پرورش می دادند.
در سال 750 میلادی امپراتوری عرب از اسپانیا و مراکش در غرب تا دریای خزر و رود سند در شرق گسترش یافت. لباس‌های اصلی که در آن زمان می‌پوشیدند، پیراهن گشاد، پیراهن یا عبایی بود. یک شنل پوشیده شده؛ شلوار گشاد و گشاد؛ و سر پارچه یا عمامه. نسخه‌های مشابهی از اینها ممکن است هنوز در خیابان‌های قاهره، استانبول یا دمشق دیده شود.
لباس اصلی ساده برای هر دو جنس یک پیراهن گشاد و بلند، لباس مجلسی یا تونیک بود که اغلب آستین‌های بلندی داشت. مردان بر روی آن عبایی یا مانتویی از انواع مختلف می پوشیدند.
آبا (عبا یا عبای) منشأ باستانی داشته و در کتاب مقدس به عنوان لباس پیامبران عبری ذکر شده است. به طور سنتی از پشم خامه‌ای سنگین که با نوارهای رنگی روشن یا گلدوزی تزئین می‌شد درست می‌شد.
پوشاندن عورت زن و مرد و آن حفظ اخلاق، حفظ آبرو، حفظ جامعه از زوال و فساد و تکریم و حفظ زن است.
نشان دادن لطف و سپاس خداوند به لباس، به ویژه در مناسبت ها، نمازها و اعیاد.
پرهیز از اسراف و تکبر در لباس، زیرا این کار نیکی و اتلاف مالی است و صرف آن در راه غیر مشروع. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله می فرماید: «بدون اسراف و اسراف بخورید، بیاشامید، لباس بپوشید و صدقه بدهید».
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.