فرش ایرانفرش ایرانى فرش، در لغت به معنی پخش کردن یا فرش ایرانی (قالی ایرانی قالی) محصولی است که در ایران برای مصارف سودمند و نمادین، مصارف خانگی، خانگی و خانگی ساخته می‌شود. بازارهای خارجی منسوجات سنگین در نظر گرفته شده برای فروش، قالی بافی جزء لاینفک فرهنگ ایرانی و هنر ایرانی است که برای نمونه میتوان به فرش ستاره کویر یزد اشاره کرد.
فرش‌های ایرانی با تنوع و طرح‌های متعدد در میان محصولات فرش موسوم به «کمربند فرش» متمایز می‌شوند و توسط زنجیره‌ای از کشورهای مرتبط با کشورهای سنتی فرش‌سازی تولید می‌شوند که بیشتر به «فرش‌های شرقی» یا «اسلامی» معروف هستند. فرش» در غرب.
فرش‌هایی که در مراکز منطقه‌ای مانند کرمان، مشهد، کاشان، اصفهان، نایین، قم و تبریز بافته می‌شوند (که توسط بسیاری از محققین نیز به مکتب قالی بافی آذربایجان نسبت داده می‌شود) با فناوری‌ها، رنگ‌های خاص بافت، متمایز می‌شوند.
الگوها و مواد استفاده شده با یکدیگر متفاوت هستند. پس از دوران انحطاط تاریخی، مراکز بافندگی مانند تبریز نقش مهمی در احیاء و احیای سنت ها ایفا کردند. فرش های ساخته شده در روستاها و اقوام مختلف با مواد پشمی مرغوب، رنگ های روشن و پیچیده و نقوش سنتی خاص متمایز می شوند.
برخلاف فرش‌های طرح‌دار که از قبل برنامه‌ریزی و طراحی می‌شوند، فرش‌های بافنده عشایری و روستایی با نقش‌های پررنگ‌تر و گاه خشن‌تر متمایز می‌شوند و به همین دلیل است که اصیل‌ترین و سنتی‌ترین فرش‌های ایرانی به‌شمار می‌روند. قالی‌هایی به نام گبه (به فارسی: گبه) یا قالی از معروف‌ترین نمونه‌های این سنت هستند.
هنر قالی بافی در بحبوحه بحران های سیاسی و کاهش تقاضا دوره افول را پشت سر گذاشت.شروع استفاده از رنگ های مصنوعی از نیمه دوم قرن نوزدهم نیز به افول هنر کمک کرد. با این وجود، قالی بافی همچنان نقش مهمی در اقتصاد ایران مدرن دارد. تولید جدید مبتنی بر احیای استفاده از رنگ‌های طبیعی، ارائه نقوش قدیمی قبیله‌ای به تعبیری جدید و استفاده از سنت‌های قدیمی بافتنی است که طی قرن‌ها شکل گرفته است.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.