کلاه قشقایی مشکل میگرن شما را بر طرف می کند

تقریباً همه قشقایی ها به یک زبان ترکی غربی (اغوز) معروف به زبان قشقایی که آن را “ترکی” می نامند صحبت می کنند.

کلاه آن ها همیشه کلاه قشقایی نامیده می شود و این کلاه از نسل تخت جمشید و جنسش پشم است.

همچنین فارسی (زبان ملی ایران) در استفاده رسمی صحبت می کنند.

قشقایی ها عمدتاً در استان های فارس ، خوزستان و کهگیلویه و بویراحمد زندگی می کنند .

چهارمحال و بختیاری کلاه قشقایی خیلی اهمیت می دهند ، بوشهر و جنوب اصفهان به ویژه در اطراف شهرهای شیراز و فیروزآباد فارس.

اکثریت مردم قشقایی در اصل دامدار عشایری بوده اند و عده ای نیز امروزه به همین شکل باقی مانده اند.

قشقایی‌های عشایر سنتی سالی دو بار با گله‌های خود بین مراتع ییلاقی شمال شیراز در 480 کیلومتری یا 300 مایلی جنوب و مراتع قشلاقی در زمین‌های پایین‌تر (و گرم‌تر) نزدیک خلیج فارس ، در جنوب غربی شیراز، سفر می‌کردند.

با این حال، اکثریت اکنون تا حدی یا کاملاً بی تحرک شده اند.

از دهه 1960، تحت فشار و تشویق دولت، که از اوایل قرن بیستم در دوران سلطنت پهلوی شروع به ساخت مسکن برای کسانی که مایل به سکونت هستند،

گرایش به سکونت به طور قابل توجهی افزایش یافته است . با این حال، برای کسانی که به سبک زندگی مهاجرتی خود ادامه می‌دهند،

دولت ایران راهروهای مسافرتی قشقایی‌ها و دام‌هایشان و سایر جمعیت‌هایی را که مهاجرت‌های شبانی را انجام می‌دهند، حفظ و کنترل می‌کند.

قشقایی ها از پنج طایفه بزرگ تشکیل شده اند: آمله (قشقایی)  آماله (فارسی)، دره شورلودره شوری ، کشکولوکشکولی ، شیشبیلی ششبولوکی و ایمور فارسیمادان . قبایل کوچکتر عبارتند از قراچه قرهچه ای ، رحیملی رحیمی و صفی خانلی،صفی خانی .

از نظر تاریخی، اعتقاد بر این است که مردم ترک زبان از قرن یازدهم یا دوازدهم میلادی از آسیای مرکزی وارد ایران شده اند.

ایلبگ ملک منصور، برادر ایلخان ، ناصرخان، رئیس قشقایی، در سال 1953 به ماری ترز اولنز گفته است:

برای زنده ماندن، عشایر همیشه موظف به جنگ بوده اند.

آنها زندگی سرگردانی دارند و اسناد و آرشیو جمع نمی کنند. اما عصرها، در اطراف آتش‌هایی که کم فروزان هستند، بزرگان رویدادهای چشمگیر را نقل می‌کنند، کارهای دلاوری که قبایل به آن افتخار می‌کنند.

بنابراین، داستان حماسی از پدر به پسر، در طول اعصار روایت می شود. قبایل آسیای مرکزی به دلیل جنگ ها، نزاع ها، ناآرامی ها مجبور شدند استپ های خود را رها کرده و به دنبال چراگاه های جدید بگردند.